“ทาสสมัยใหม่” ผลักดันสหรัฐ สู่ขอบเหวการล่มสลาย ตอน 1: เบื้องหลังแรงงานนักโทษในอเมริกา

ไม่สำคัญว่า คณะบริหารใดจะเป็นฝ่ายนั่งห้องทำงานรูปไข่ (ห้องทำงานประธานาธิบดีสหรัฐ) เพราะนี่เป็นแนวทางเชิงโครงสร้าง ที่ดำเนินการโดยทั้งรัฐบาลเดโมแครต และรีพับลิกัน

บทความนี้จะทบทวนตรวจสอบ ประเด็นการเหยียดคนผิวสี และการใช้ประโยชน์จากพวกเขาในฐานะแรงงานราคาถูก ตลอดจนการขยายตัวของระบบทาสสมัยใหม่ในสหรัฐอเมริกา

ศูนย์อุตสาหกรรมเรือนจำ เป็นพื้นฐานสำหรับนโยบายเสรีนิยมใหม่แบบอนุรักษ์นิยม (conservative neo-liberal policies) ที่กำลังพัฒนาในยุคโลกาภิวัตน์ ตั้งแต่ต้นทศวรรษที่ 1970 นโยบายเหล่านี้ได้เพิ่มการกีดกันชุมชนคนผิวดำ และชาวลาตินในสหรัฐอเมริกา นโยบายเหล่านี้ ยังมีส่วนต้องรับผิดชอบเป็นอย่างมาก ต่อการปฏิบัติอย่างเลวร้าย ที่มีไปยังชนกลุ่มน้อยในประเทศนี้

สหรัฐอเมริกามีจำนวนนักโทษมากเป็นประวัติการณ์ในประวัติศาสตร์ทั้งหมดของมนุษยชาติ สถิติดังกล่าว ไม่มีบันทึกอยู่ที่อื่นในโลกปัจจุบัน สหรัฐอเมริกามีประชากรเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ของประชากรโลก แต่น่าประหลาดใจ ที่กว่า 25% ของประชากรเรือนจำทั่วโลก คือ ชาวสหรัฐ [1]

ระหว่างปี 1970 ถึง 2000 จำนวนนักโทษในสหรัฐฯ อยู่ที่ 2,200,000 คน [2] แม้ว่าตัวเลขเหล่านี้จะแสดงจำนวนประชากรในเรือนจำของรัฐ และรัฐบาลกลาง แต่มันก็ยังไม่ได้รวมชาวอเมริกันอีกกว่า 750,000 คนที่ถูกคุมขังในแต่ละวัน เช่นเดียวกับจำนวนประชากรที่ถูกจำคุกต่อปี ซึ่งสูงถึง 13 ล้านคน [3]

สถิตินี้ แสดงให้เห็นว่า ประชากรในเรือนจำในสหรัฐฯเพิ่มขึ้น 500% ในขณะที่จำนวนประชากรทั้งหมดของอเมริกาเพิ่มขึ้นเพียง 45 % เท่านั้น

ดังต่อไปนี้ คือ สิ่งที่คุณสามารถค้นพบได้จากเบื้องหลังศูนย์อุตสาหกรรมเรือนจำในสหรัฐฯ:

“ผลประโยชน์ทางการเมือง และเศรษฐกิจของชนชั้นสูงของอเมริกา: กฎหมาย; อัยการที่กระตือรือร้น สาขานิติบัญญัติ ตุลาการ และคณะบริหารในระดับท้องถิ่นรัฐ และรัฐบาลกลาง; สื่อ; บรรษัทข้ามชาติ; โรงเรียน; คริสตจักร; ตำรวจ; สถาบันในอเมริกาแทบทุกแห่ง และอุดมการณ์และวาทศิลป์ของการเหยียดเชื้อชาติ ความหวาดกลัว และอาชญากรรม และการลงโทษทั้งหมด ทำงานร่วมกัน เพื่อรักษาระบบเรือนจำที่ใหญ่ที่สุดในโลก” [4]

สงครามเหยียดเชื้อชาติต่อต้านยาเสพติด กฎหมายที่รุนแรง และคำพิพากษาที่กฎหมายกำหนดให้ศาลลงโทษ โดยห้ามใช้ดุลยพินิจในการลดโทษ หรือรอลงโทษ (mandatory sentences) ในยุคอนุรักษ์นิยม , การปรับโครงสร้างทางเศรษฐกิจ, โลกาภิวัตน์ และศูนย์อุตสาหกรรมเรือนจำ เป็นปัจจัยที่มีส่วนรับผิดชอบต่อจำนวนนักโทษที่มากเช่นนี้ในสหรัฐฯ

Julia Sudbury [1] สมาชิกคณะกรรมการของศูนย์ทรัพยากรนักเคลื่อนไหวเรือนจำ (Prison Activist Resource Center) และประธานกลุ่มชาติพันธุ์ศึกษา ที่วิทยาลัยมิลส์ ( Mills College) กล่าวถึงศูนย์อุตสาหกรรมเรือนจำในสหรัฐอเมริกาว่า เป็น

อาจมีคนโต้แย้งว่า ประชากรจำนวนมากที่ถูกคุมขังส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาเป็นอาชญากรตัวจริง ที่สมควรถูกคุมขังในเรือนจำ ทว่านั่นไม่ใช่กรณี จำนวนคนที่อยู่เบื้องหลังลูกกรง ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในขณะที่อัตราการก่ออาชญากรรมมีแนวโน้มลดลง แม้ว่าอาชญากรรมรุนแรงจะลดลงในสหรัฐอเมริกา [6] แต่อัตราการจำคุกเพิ่มขึ้นสามเท่า นับตั้งแต่ปี 1980 [7]

ประมาณ 13 ล้านคน ถูกนำตัวไปยังเรือนจำในอเมริกาในปีใดก็ตาม เป็นเรื่องไม่สมเหตุสมผลโดยสิ้นเชิงที่จะกล่าวว่า มีผู้คนมากกว่าหกล้านคนที่อยู่ภายใต้ “การดูแลของราชทัณฑ์” ในสหรัฐอเมริกา สถิติเหล่านี้เป็นที่น่าประหลาดใจ เพราะนั่นหมายความว่า ชาวอเมริกัน 1 ใน 50 คน เคยถูกคุมขังในช่วงชีวิตของพวกเขา ไม่ว่าจะในฐานะผู้ต้องขัง หรือขณะถูกทัณฑ์บน หรือถูกคุมประพฤติ โดยปัจจุบัน มีชาวอเมริกัน 1 ใน 100 คน ถูกคุมขัง [8]

นี่ไม่ใช่ข้อความที่ขัดแย้งกันเองอย่างที่คิด เรือนจำเป็นภาระของรัฐบาลโลกมานานแล้ว เนื่องจากกสรต้องจัดหาอาหารที่จำเป็น และที่สำหรับนอนหลับแก่นักโทษในช่วงเวลาที่ถูกจองจำ หมายความว่า เรือนจำเป็นต้นทุน ที่ปราศจากผลตอบแทนทางการเงิน

ในทางกลับกัน บริษัทต่างๆ ต้องการให้รัฐบาลจัดให้เรือนจำ มีเตียง อย่างน้อย 1,000 เตียง และคงรักษาอัตราผู้เข้าพักให้อยู่ที่ 90 % ในเรือนจำที่ดำเนินการโดยเอกชนเหล่านี้ เป็นระยะเวลา 20 ปี [10]

ผู้ต้องขังของรัฐบาลกลางในโครงการ UNICOR เย็บเครื่องแบบสำหรับทหารสหรัฐฯ UNICOR ซึ่งเป็น บริษัท ที่รัฐบาลเป็นเจ้าของมีรายได้ต่อปีมากกว่า 600 ล้านดอลลาร์ สำหรับการผลิตสินค้าด้วยแรงงานลงโทษ

ยี่สิบห้าเซ็นต์ต่อชั่วโมง คือ ราคาของทาส! แต่ใครจะสนล่ะ? การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 13 ของสหรัฐอเมริกาบังคับใช้รูปแบบการเป็นทาสในปี 1865 โดยระบุว่า “ไม่มีการเป็นทาส หรือการเป็นทาสโดยไม่สมัครใจ เว้นแต่ในฐานะที่เป็นการลงโทษสำหรับอาชญากรรม – ตามที่ฝ่ายดังกล่าวต้องถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงอย่างถูกต้อง – จะต้องมีอยู่ในสหรัฐอเมริกา หรือสถานที่ใด ๆ ภายใต้เขตอำนาจศาลของสหรัฐฯ”

ดังนั้น การเป็นทาสในรูปแบบนั้น จึงกลายเป็นประเด็นทางกฎหมายโดยสิ้นเชิงในสหรัฐอเมริกา

มันเป็นเรื่องถูกกฎหมาย แต่แน่นอน นี่เป็นเรื่องไร้มนุษยธรรม เพราะทำให้เกิดกระแสการจำคุกผู้บริสุทธิ์ ศาลอเมริกันกำลังถูกล็อบบี้ให้ออกคำวินิจฉัยที่ไม่สมสัดส่วน เกี่ยวกับการละเมิดเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ต้องโทษเป็นชายผิวดำ

อุตสาหกรรมเรือนจำของสหรัฐฯ ส่งผลทำให้ผู้คนถูกคุมขังส่วนใหญ่มาจากอาชญากรที่ไม่รุนแรง โดยมีโทษจำคุกยาวนาน อันเนื่องจาก ครอบครองยาเสพติดผิดกฎหมายในปริมาณที่น้อยมาก [11]

กฎหมายของสหรัฐอเมริกา ยังมีความลำเอียงต่อความเสียหายที่ก่อโดยคนผิวดำ กฎหมายระบุว่า การครอบครองโคเคนแคร็ก 5 กรัมหรือเฮโรอีน 3.5 ออนซ์มีโทษจำคุก 5 ปีโดยไม่มีการรอลงอาญา ขณะที่โทษฐานครอบครองร็อกโคเคน หรือแคร็ก น้อยกว่า 2 ออนซ์ คือ 10 ปี

ในทางตรงกันข้าม การครอบครองโคเคนในรูปแบบผง ซึ่งส่วนใหญ่ใช้โดยคนผิวขาวจะได้รับโทษจำคุกสั้นลง การครอบครองโคเคนผง 17.5 ออนซ์มีโทษจำคุก 5 ปี

ชายหนุ่มผิวดำ ซึ่งส่วนใหญ่ออกจากการเรียนมัธยม – กำลังสร้างสถิติใหม่ในเรือนจำอย่างต่อเนื่อง อัตราการจำคุกของชายผิวดำที่มีอายุระหว่าง 25 ถึง 29 ปีคือ 13 % ในขณะที่จำนวนนี้อยู่ที่ 2 % สำหรับคนผิวขาว และ 4 % สำหรับคนสเปนในกลุ่มอายุนั้น ชายผิวดำครึ่งหนึ่ง ที่ไม่มีวุฒิการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ซึ่งมีความขันแข็งในกำลังแรงงาน กำลังผ่านชีวิตการทำงานในบริษัทอเมริกันเบื้องหลังลูกกรงในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งทำงานจากนอกลูกกรง

ในขณะเดียวกัน ตามสถิติ ชายหนุ่มผิวขาวที่ไม่มีประกาศนียบัตรมัธยมปลาย มีอัตราการจำคุก 1 ใน 10 – อัตราการจำคุกที่สูงในหมู่เยาวชนผิวดำนี้ ส่งผลกระทบต่อโอกาสในการจ้างงานของพวกเขา และทำให้มัวหมอง ซึ่งความเป็นไปได้ของพวกเขา ที่จะประสบความสำเร็จในการแต่งงาน และการเลี้ยงดูบุตร ซึ่งอาจเอื้อประโยชน์ต่อการปิดช่องว่างแห่งความสำเร็จ สถานการณ์นี้ หมายถึงโอกาสที่ชายผิวดำจะกลับเข้าคุกมีเพิ่มขึ้น และยังเป็นการเพิ่มแนวโน้มความเป็นไปได้ ที่ลูก ๆ ของพวกเขาจะมีอนาคตที่เหมือนกัน นี่หมายถึงผลกำไรที่มากขึ้นสำหรับบริษัท ที่ใช้แรงงานในคุก โดยแทบไม่ต้องตอบแทนอะไรเลย [13]

ข้อมูลนี้ไม่น่ากังวลสำหรับบริษัท ที่วิ่งเต้นเพื่อเติมเรือนจำเอกชนของพวกเขา ให้เต็มไปด้วยพนักงานที่ไม่ได้รับค่าจ้าง โดยมีผลประโยชน์ทำให้เงินในกระเป๋าของพวกเขาถูกเติมเต็มตามไปด้วย เรือนจำของสหรัฐอเมริกา อาจเป็นสถานที่ที่ให้โอกาสทางการศึกษา และการฝึกอบรมงาน หรือเตรียมผู้ต้องขังเพื่อหาเลี้ยงชีพ เมื่อการลงโทษของพวกเขาเสร็จสิ้นลง โชคร้ายที่ศูนย์อุตสาหกรรมเรือนจำ ใช้ประโยชน์จากพวกเขา เพื่อสร้างผลิตภัณฑ์ในราคาที่แข่งขันได้มากขึ้น

_______

References

[1] Henderson, Alex. 9 Surprising Industries Profiting Handsomely from America’s Insane Prison System. ALTERNET. [Online] 02 18, 2015. [Cited: 02 06, 2016.] http://www.alternet.org/news-amp-politics/9-surprising-industries-profiting-handsomely-americas-insane-prison-system.

[2] Pelaez, Vicky. The Prison Industry in the United States: Big Business or a New Form of Slavery? Global Research Center for Research on Globalization. [Online] 03 31, 2014. [Cited: 02 06, 2016.] http://www.globalresearch.ca/the-prison-industry-in-the-united-states-big-business-or-a-new-form-of-slavery/8289.

[3] Incarceration nation. Collier, Lorna. 9, Chicago : American Psychological Association, 10 2014, Vol. 45. Available at: http://www.apa.org/monitor/2014/10/incarceration.aspx.

[4] Leonard, David J. After Artest: The NBA and the Assault on Blackness. s.l. : SUNY Press, 2012. Available at: https://books.google.com/books?id=-hegS07ek-AC&pg=PA114&lpg.

[5] Souls: A Critical Journal of Black Politics, Culture, and Society. Sokoloff, Natalie. 4, s.l. : Taylor and Francis Online, 2003, Vol. 5. DOI: 10.1080//10999940390463356.

[6] Markon, Jerry. Violent crime in U.S. on the decline. The Washington Post. [Online] 05 25, 2010. [Cited: 02 06, 2016.] http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/05/24/AR2010052402210.html.

[7] Gopnik, Adam. The Caging of America: Why do we lock up so many people? The New Yorker. [Online] 01 30, 2012. [Cited: 02 06, 2016.] http://www.newyorker.com/magazine/2012/01/30/the-caging-of-